Month: December 2021

รู้แล้วเด็กน้อย ฉันรู้. คุณปรารถนาที่จะล่าเพื่อฆ่า คุณกระหายเลือดร้อนและเนื้อฉีกขาด ฉันรู้ว่ามันนานแค่ไหนแล้ว แต่เงียบอีกหน่อยเถอะลูก ยับยั้งชั่งใจ เรื่องเล่าสยองขวัญ เรื่องผี ใช่ ที่รัก ฉันเห็นว่าเขาไม่รู้ว่าเราอยู่ที่นี่ แต่คุณยังคงต้องเงียบสักหน่อย มันคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับการควบคุมตนเองความหวาน คุณต้องสามารถควบคุมตัวเองได้ คุณต้องเรียนรู้การยับยั้งชั่งใจ ฉันรู้ว่าเขาหอมแค่ไหนที่รัก ฉันรู้ Shhhh ดอกไม้เขาได้ยินคุณ ดู. ดูว่าเขาเปลี่ยนจากหน้าจอของเขาอย่างไร? ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้มองมาที่เรานะที่รัก แต่เขาสัมผัสถึงคุณเหมือนกันหมด มนุษย์สามารถทำได้ถ้าคุณไม่เคลื่อนไหวด้วยความระมัดระวัง …

ฉันหนาว เท้าของฉันติดดินที่ปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง หน้าอกของฉันแน่นด้วยความกลัวและความวิตกกังวล ฉันได้ยินเสียงหัวใจเต้นในหู ชีพจรของฉันสามารถสัมผัสได้เพียงปลายนิ้วสัมผัส เสียงเลือดไหลเข้าหูฉันกลบทุกเสียง มันดังมากจนฉันไม่ได้ยินอะไรเลย นักล่า เรื่องเล่าสยองขวัญ เรื่องผี ฉันตั้งใจที่จะสงบสติอารมณ์ ด้วยความพยายามอย่างยิ่งยวดทำให้หายใจช้าลง เข้าทางจมูก ออกทางปาก ในขณะที่มันยังระเบิดออกมาตื้นๆ แต่ตอนนี้มันง่ายขึ้น และปอดที่ไหม้เกรียมของฉันก็เริ่มไม่ปฏิเสธอากาศเย็นในฤดูใบไม้ร่วงอีกต่อไป แท่งไม้แตกฉันออกจากความพยายามในการสงบสติอารมณ์ ชีพจรของฉันเริ่มเต้นอีกครั้งเมื่อความกลัวและอะดรีนาลีนเริ่มพุ่งสูงขึ้น ฉันดันขาแข็งกลับเข้าสู่การเคลื่อนไหว “อย่าหยุด!” ฉันกรีดร้องภายใน ถ้าฉันหยุดฉันจะทำเสร็จแล้วฉันจะตาย ฉันวิ่งลึกเข้าไปในป่า ล้อมรอบตัวเองด้วยสีแดงและส้มที่แผดเผา …

ฉันอยู่ในห้องนอน ทำสิ่งเดิมๆ ที่บ้านของวัยรุ่น นอนดึก ท่องอินเทอร์เน็ต และโดยทั่วไปแล้วไม่สนใจสิ่งอื่นใดนอกจากสิ่งที่อยู่บนหน้าจอของฉัน มันเป็นเช้าตรู่ ประมาณ 2 นาฬิกา และทุกคนในบ้านของฉันก็หลับไป ยกเว้นฉัน ห้องพักสวยและอบอุ่นแม้จะเป็นฤดูหนาวที่ตายไปแล้ว เนื่องจากเราเปลี่ยนหน้าต่างเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เราสูญเสียความร้อนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในห้องนอนของฉันผ่านหน้าต่างพายุเก่าบางบาน แต่ตอนนี้ความหนาวเย็นอันขมขื่นถูกเก็บไว้ข้างนอก หน้าต่างนั้น เรื่องเล่าสยองขวัญ เรื่องผี ฉันจำไม่ได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ฉันคิดว่าในความหวาดกลัวที่กินฉันฉันต้องลืม ฉันได้ยินเสียงที่หน้าต่างของฉัน ไม่ใช่เสียงแมลงบินเข้ามาหรือพุ่มไม้กระทบกับมัน ไม่ นี่เป็นเสียงแปลก …

ฉันมีรอยยิ้มที่สวยงาม โอ้ฉันคิดถึงมันอย่างไร เช้านี้ฉันตื่นนอนและยิ้มให้กระจกห้องนอน ฉันผิดหวังกับสิ่งที่ฉันเห็น ฉันจูบสามี ฉันส่งลูกสองคนไปโรงเรียน ฉันให้ความบันเทิงกับเพื่อนแขก ฉันแสดงรอยยิ้มที่น่ารักของฉันให้พวกเขาดู แต่ฉันส่องกระจกแล้วไม่เห็น ยิ้มให้ฉัน เรื่องเล่าสยองขวัญ เรื่องผี “คุณพร้อมไหม?” แฮร์รี่เรียกจากห้องนั่งเล่น “จ้ะที่รัก.” ฉันตอบขณะที่กำสร้อยไข่มุกขัดมันไว้รอบคอ “เยี่ยมมาก เด็กๆ อยู่กับคุณนายน็อกซ์ และการจองอาหาร มื้อเย็นพร้อมแล้วสำหรับเวลาแปดโมงเช้า” แฮร์รี่ยิ้มเมื่อเขาเข้าไปในห้องนอนของเรา เขาเดินมาหาฉันและโอบแขนรอบเอวของฉัน และบอกฉันว่าคืนนี้ฉันดูน่ารักขนาดไหน ฉันโอบกอดเขาอย่างอบอุ่น …

คุณยายของฉันเติบโตขึ้นมาในสลัมของชิคาโกในยุคห้าม ครอบครัวของเธออาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กใกล้ท่าเรือ และหนึ่งในความทรงจำแรกสุดของเธอคือช่วงฤดูร้อนที่ร้อนเป็นพิเศษ เธอและน้องสาวของเธอค้นพบทางเดินริมทะเลที่ไม่ค่อยได้ใช้ใกล้กับโกดังร้าง ทุกคืนเป็นเวลาหลายสัปดาห์ เด็กหญิงสองคนจะลงไปที่ท่าเรือและนั่งด้วยกันที่ขอบท่าเรือขณะที่พระอาทิตย์ตกดิน คุณยายของฉันจำได้อย่างชัดเจนและชอบใจอยู่ครู่หนึ่ง นึกถึงความรู้สึกของสาหร่ายระหว่างนิ้วเท้าของเธอขณะที่เธอกับน้องสาวของเธอห้อยเท้าลงไปในน้ำขุ่น สาหร่ายน้ำ เรื่องเล่าสยองขวัญ เรื่องผี จนกระทั่งหลายปีต่อมา เธอกลับมาที่ท่าเรือและพบว่าโกดังถูกรื้อถอน ด้วยความสงสัยจึงได้สอบถามกับกรมการวางแผนและพัฒนา เห็นได้ชัดว่า โกดังแห่งนี้เคยเป็นของพวกม็อบ ซึ่งใช้เป็นฐานปฏิบัติการสำหรับการค้าประเวณีในท้องที่ มันถูกเปิดเผยเมื่อเพื่อนร่วมงานเริ่ม ‘กำจัด’ โสเภณีคู่ต่อสู้โดยใส่รองเท้าคอนกรีตและทิ้งลงในท่าเรือ เจ้าหน้าที่สืบสวนพบศพเกือบสองโหลจากน่านน้ำของท่าเรือที่เงียบสงบในบริเวณใกล้เคียง ศพถูกค้นพบได้อย่างไร? ชาวประมงที่ผ่านไปมาเห็นผมของเหยื่อบางตัวลอยอยู่ใกล้ผิวน้ำ เช่น สาหร่าย …

บนผนังแขวนรูปคนในครอบครัวของเธอที่เฝ้าดูและทำให้แน่ใจว่า Evita จะไม่สร้างปัญหาใดๆ เมื่อเธออยู่บ้านคนเดียว รอยยิ้มเดียวกันปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา ในแต่ละคน—รอยยิ้มที่บังคับ กว้าง เผยให้เห็นฟัน ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว—ไม่ได้พูดเกินจริงแต่ถูกประดิษฐ์ขึ้น รอยยิ้มนั้น.. เรื่องเล่าสยองขวัญ เรื่องผี เพื่อนสามคนนั่งอยู่บนพื้น ล้อมรอบด้วยเทียนห้าเล่มที่จุดไฟ มือของพวกเขาวางอยู่บนตัวชี้ Ouija มันพุ่งไปทางซ้าย ช้าลงจนหยุด และชี้ไปที่ตัวอักษร “K” “NS. ยูซี…เค?” Evita มองขึ้นไปที่ Daisuke …

ครั้งหนึ่งฉันเคยพบของเล่นของเด็กน้อยนั่งอยู่กลางถนน มันเป็นตุ๊กตาของทารกอายุเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น ตาเปิด ขนตาเด่นชัด และสีชมพูซึ่งดูคล้ายผิวหนังมนุษย์ลอกออกจากลักษณะพลาสติกของใบหน้า ฉันไม่สามารถพูดในสิ่งที่ดึงดูดให้ฉันได้ แต่ฉันพบว่ามันแปลกที่สิ่งนั้นควรจะนั่งตัวตรง เครื่องแต่งกายของมันไม่เรียบร้อยและสกปรก ทิ้งไว้เพียงเพื่อถูกทับโดยรถที่วิ่งผ่าน ของเล่นที่ครั้งหนึ่งจะมีความหมายอย่างมากกับเด็ก แด่เพื่อนใหม่ เรื่องเล่าสยองขวัญ เรื่องผี เมื่อหยิบขึ้นมา แขนขาของมันก็ห้อยลงมาราวกับหุ่นเชิดที่ไม่มีนาย ร้อยด้ายเย็บเข้ากับตัวฝ้ายอย่างหลวมๆ ตอนนั้นเองที่ฉันได้ยินเสียงสั่น มีบางอย่างอยู่ภายในตุ๊กตา ฉันรู้ทันทีว่าเสียงดังมาจากด้านหลังดวงตา เมื่อมีบางสิ่งเคลื่อนไปรอบๆ กระทบกับพลาสติกที่ล้อมรอบมัน ฉันไม่เห็นใครอยู่บนถนนเลย และฉันก็เลยฉีกตุ๊กตาออก หักหัวขาด ฉีกมันออกจากบ่าผ้าฝ้าย …

ฤดูร้อน. สำหรับคนที่อาศัยอยู่ในประเทศเขตร้อน มันหมายถึงความร้อนและความชื้นเหลือทน แม้ในเวลากลางคืน ฉันพักร้อนและพักอยู่ที่บ้านลุงของฉัน บ้านของเขาตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ ตามแนวชายแดนของเมือง พวกเขาไม่ได้โดดเดี่ยวมากเพราะมีเพื่อนบ้านตลอดทางขึ้นไปบนยอดเขา ก๊อก ก๊อก ก๊อก เรื่องเล่าสยองขวัญ เรื่องผี มันเป็นวันที่ห้าที่ฉันอยู่ที่นั่นและนิสัยปกติของฉันหลังอาหารเย็นคือการออกไปข้างนอกที่ลานหน้าบ้านและสูบบุหรี่ ที่นั่นอากาศเย็นกว่ามาก มีลมพัดเบาๆ พัดมาให้ฉันคลายจากความร้อนที่ระคายเคือง จากจุดที่ฉันยืน คุณสามารถเห็นอีกด้านหนึ่งของเนินเขาที่มีสิ่งของสีขาวและไม้กางเขนประประ ใช่ พวกนั้นเป็นหลุมศพ และส่วนนั้นของเนินเขาเป็นสุสาน คนอื่นๆ อาจรู้สึกกลัวหรือไม่สบายใจที่จะอยู่ข้างนอกในตอนกลางคืนและเห็นสุสานที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล แต่ฉันไม่ …

เมื่อวันที่ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2484 ลุงผู้ยิ่งใหญ่ของฉันเสียชีวิตเมื่อร. ล. Barham ระเบิดเหมือนถังผงหลังจากถูกตอร์ปิโดโดยเรือดำน้ำเยอรมัน เหตุการณ์นี้ถูกจับภาพไว้บนแผ่นฟิล์มและเป็นภาพที่น่าสยดสยอง ในขณะที่ชายที่รับใช้บนเรือต่างดิ้นรนเอาชีวิตรอดบนตัวเรือที่พลิกคว่ำ ก่อนที่นิตยสารหลักจะเกิดไฟไหม้และระเบิด เมื่อคำพูดกลับไปหาคุณยายของฉัน เธออกหักที่สูญเสียพี่ชายที่รักไป เสียงเคาะที่ประตู เรื่องเล่าสยองขวัญ เรื่องผี เธอนั่งอ่านจดหมายที่ลุงแฟรงค์ส่งมาให้ขณะอยู่บนเรือ ขณะที่เธอร้องไห้อย่างปลอบโยน เธอไม่สามารถปล่อยความเจ็บปวดได้ ล้อมรอบด้วยตัวอักษรเหมือนหลุมฝังศพ เตือนความจำอันเจ็บปวดของสิ่งที่หายไป ทันใดนั้นมีคนมาเคาะที่ประตูหน้า ยังไม่มีใครอยู่ที่นั่น มีเพียงถนนที่ว่างเปล่าในตอนกลางคืน …

ในปี พ.ศ. 2548 โครงการ Humanity Archival Storage Project เริ่มต้นขึ้นโดยเจ้าหน้าที่ชั้นนำของรัฐบาล นักวิทยาศาสตร์ และศิษย์เก่าทางวิชาการทั่วโลก เนื่องจากกลัวว่าสมบัติของมนุษยชาติจะถูกคุกคามจากสงครามและภัยธรรมชาติมากขึ้นเรื่อยๆ โครงการนี้เป็นหนึ่งในภารกิจที่ซับซ้อนที่สุดในประวัติศาสตร์สายพันธุ์ของเรา นั่นคือ การสร้างคลังความรู้และวัฒนธรรมของมนุษยชาติ Archival Symplexical Computer ได้รับการออกแบบในช่วงแรก ๆ ของโครงการ อุปกรณ์ประกอบด้วยเหล็ก ซึ่งเป็นองค์ประกอบที่เสถียรที่สุด และสร้างขึ้นเพื่อเป็นเครื่องยืนยันถึงเผ่าพันธุ์ของเราเป็นเวลานับพันปี ห้องนิรภัยของมนุษย์ …